Γενική επισκόπηση του τρόπου εφαρμογής της

Το σημείο κλειδί βρίσκεται μεταξύ αντιξοότητας και πεποίθησης. Όταν αντιμετωπίζετε αντιξοότητες, το πώς τείνετε να τις εξηγείτε στον εαυτό σας επηρεάζει άμεσα τη νοοτροπία και τις σχέσεις σας. Ο Seligman το αποκαλεί αυτό «το επεξηγηματικό στυλ σας» και εξηγεί ότι είναι μια συνήθεια που επηρεάζει ολόκληρη την οπτική σας για τη ζωή.

Υπάρχουν τρεις διαστάσεις στο επεξηγηματικό σας στυλ:

1.Μονιμότητα

Οι απαισιόδοξοι άνθρωποι υποθέτουν ασυνείδητα ότι οι αιτίες των κακών γεγονότων είναι μόνιμες, ενώ οι αισιόδοξοι πιστεύουν ότι τα άσχημα γεγονότα είναι προσωρινά.

Για παράδειγμα, φανταστείτε ότι είχατε μια κακή μέρα και δεν είχατε χρόνο να βοηθήσετε έναν συνάδελφο που χρειαζόταν τη βοήθειά σας. Ένας απαισιόδοξος μπορεί να σκεφτεί: «Δεν μπορώ να είμαι φίλος με κανέναν στη δουλειά γιατί είμαι κακός φίλος». Ένας αισιόδοξος μπορεί να σκεφτεί, «Ήμουν πολύ κακός φίλος σήμερα».

Η διαφορά είναι λεπτή, αλλά έχει πραγματικά σημασία για την προοπτική σας!

2. Διαχυτικότητα

Οι απαισιόδοξοι κάνουν καθολικές δηλώσεις για τη ζωή τους όταν κάτι δεν πάει καλά, ενώ οι αισιόδοξοι κάνουν συγκεκριμένες δηλώσεις.

Για παράδειγμα, ένας απαισιόδοξος μπορεί να σκεφτεί, «Όλες οι εκθέσεις που έχω κάνει είναι άχρηστες». Ένας αισιόδοξος μπορεί να σκεφτεί, «Η συγκεκριμένη έκθεση ήταν άχρηστη».

Και πάλι, η διαφορά είναι λεπτή. Οι απαισιόδοξοι παίρνουν ένα αρνητικό γεγονός και του επιτρέπουν να μετατρέψει ολόκληρη τη δουλειά ή τη ζωή τους σε καταστροφή. Οι αισιόδοξοι αναγνωρίζουν ότι μπορεί να έχουν αποτύχει σε έναν τομέα, αλλά δεν αφήνουν αυτή την αποτυχία να κατακλύσει άλλα μέρη της ζωής τους.

3. Εξατομίκευση

Όταν βιώνουμε ένα αρνητικό γεγονός, έχουμε δύο τρόπους να το σκεφτούμε. Μπορούμε να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας για το γεγονός (εσωτερικεύοντάς το) ή μπορούμε να κατηγορήσουμε κάτι έξω από εμάς (εξωτερικεύοντάς το).

Οι απαισιόδοξοι συχνά εσωτερικεύουν την ευθύνη. Σκέφτονται: «Αυτό είναι δικό μου λάθος» ή «Είμαι πολύ χαζός για να κάνω αυτή τη δουλειά». Οι αισιόδοξοι έχουν υψηλότερη αυτοεκτίμηση επειδή τείνουν να εξωτερικεύουν τις ευθύνες, σκεπτόμενοι: «Για αυτό φταίει ο Γιάννης» ή «Δεν έχω μάθει αρκετά για αυτή τη δουλειά ακόμα. γι’ αυτό δεν τα πάω καλά σε αυτή τη δουλειά».